Obrządek grzebalny w starożytnym Egipcie był bardzo ważnym elementem kultury i religii tego kraju. W okresie Nowego Państwa (1539-1077 p.n.e.) zwyczaje związane z pochówkiem stały się jeszcze bardziej skomplikowane i uroczyste. Proces pochówku miał zapewnić zmarłemu wieczne życie po śmierci i przejście do krainy Aaru, gdzie czekały na niego wieczne szczęście i bogactwo.
Pierwszym etapem obrządku grzebalnego było zabezpieczenie ciała zmarłego przed rozkładem. Do tego celu stosowano proces mumifikacji, który polegał na usunięciu wnętrzności, a następnie nałożeniu specjalnych balsamów i opatrzenie ciała bandażami z płacht lnianych. Mumifikację przeprowadzano w specjalnych domach na obrzeżach miast, a trwała ona około 70 dni.
Kolejnym etapem było złożenie ciała zmarłego w trumnie i udekorowanie jej przedmiotami z codziennego użytku oraz skarbami, które miały towarzyszyć zmarłemu w życiu pozagrobowym. W przypadku osób z wyższych klas społecznych do trumny wkładano również amulety i inskrypcje z modlitwami.
Po złożeniu ciała do trumny, odprawiano rytuały, których celem było otwarcie drogi do krainy Aaru. Rytuały te składały się z modlitw i ofiar składanych bogom. W trakcie tych ceremonii kapłani odgrywali bardzo ważną rolę.
Następnie trumna z ciałem była przewożona do miejsca pochówku, gdzie była ustawiana w specjalnie przygotowanym grobowcu lub mastabie. Grobowce bogatych Egipcjan były bardzo bogato zdobione, a wewnątrz nich znajdowały się malowidła, inskrypcje i rzeźby. Często w grobowcach znajdowano również rytualne naczynia, pożywienie oraz wyroby z metali szlachetnych.
Po zakończeniu obrządku grzebalnego rodzina i przyjaciele zmarłego składali mu ofiary i modlitwy. Również później, w dniu rocznicy śmierci, składano mu ofiary i odprawiano rytuały.
Obrządek grzebalny w starożytnym Egipcie był bardzo skomplikowany i wymagał dużo czasu i pieniędzy. Dla bogatych Egipcjan była to jedna z najważniejszych inwestycji w życiu, a pochówek stanowił dowód na ich znaczenie i prestiż w społeczeństwie. Dzisiaj, po wiekach, bogato zdobione grobowce i mastaby są jednymi z najważniejszych źródeł informacji o życiu i wierzeniach starożytnych Egipcjan. Dzięki nim możemy poznać nie tylko zwyczaje związane z obrządkiem grzebalnym, ale także wiele innych aspektów życia tamtejszej społeczności.
Jednym z najbardziej znanych grobowców z okresu Nowego Państwa jest grobowiec Tutanchamona, który został odkryty w 1922 roku przez brytyjskiego archeologa Howarda Cartera. Grobowiec ten jest ważnym źródłem informacji na temat sztuki, rzemiosła, życia codziennego i wierzeń Egipcjan z tego okresu.
Warto zaznaczyć, że obrządek grzebalny w Egipcie był związany z wiarą w reinkarnację duszy. Według starożytnych Egipcjan dusza zmarłego przechodziła przez wiele etapów, zanim mogła osiągnąć stan wiecznego szczęścia w krainie Aaru. Dlatego też, podczas obrządku grzebalnego, dbano o to, aby ciało zmarłego było zabezpieczone przed rozkładem i aby zostało wyposażone w wszystko, co było mu potrzebne w życiu pozagrobowym.
Obrządek grzebalny w Egipcie był bardzo skomplikowany i wymagał dużo pracy oraz nakładów finansowych. Jednakże, dzięki niemu, Egipcjanie wierzyli, że zmarły będzie mógł kontynuować swoje życie w krainie Aaru, gdzie będzie cieszył się wiecznym szczęściem i bogactwem. Wiele z elementów tego obrządku, takich jak mumifikacja, pochówki w trumnach oraz dekorowanie grobowców, stało się znakiem rozpoznawczym starożytnego Egiptu i przyciąga do dzisiaj uwagę turystów z całego świata.
