Stosunki polsko-tatarskie w latach 1684-1696 były okresem względnej stabilizacji po trudnych latach wojen i konfliktów, które miały miejsce w XVII wieku między Polską a Tatarami. W tym okresie obie strony starały się utrzymać pokojowe stosunki, ale mimo to dochodziło do pewnych sporów i konfliktów, głównie na tle kwestii granicznych i handlowych.
W latach 1683-1699 Polska prowadziła wojnę z Turcją, co spowodowało, że stosunki polsko-tatarskie były bardzo napięte. Tatarami kierowali wówczas władcy krymscy, którzy podlegali władzy osmańskiej i byli sojusznikami Turcji. Tatarzy często atakowali Polskę, niszcząc wsie i miasta oraz uprowadzając ludność cywilną w celu sprzedania jej na rynkach niewolniczych.
W 1684 roku podpisano jednak traktat pokojowy, który miał na celu uregulowanie kwestii granicznych i handlowych między Polską a Tatarami. Zgodnie z traktatem Polska uznała niepodległość Krymu, a Tatarzy zobowiązali się do zaprzestania ataków na Polskę. Traktat wprowadził też szereg ustaleń dotyczących wymiany handlowej między obiema stronami.
Mimo że traktat przyniósł pewną stabilizację w stosunkach polsko-tatarskich, to jednak dochodziło do pewnych sporów i incydentów. W 1687 roku Tatarzy dokonali ataku na zamek w Kamieńcu Podolskim, który był ważnym punktem strategicznym na południowej granicy Polski. Atak został odparty, ale pokazał, że Tatarzy nadal są niebezpiecznymi sąsiadami.
W 1691 roku doszło do kolejnego konfliktu, kiedy to Tatarzy atakowali polskie osady na południu kraju, niszcząc wiele wsi i zabijając wiele ludzi. Polska odpowiedziała atakami na tatarskie osady, co przyczyniło się do eskalacji konfliktu. Ostatecznie jednak sytuacja została zażegnana w 1696 roku, kiedy to podpisano kolejny traktat pokojowy. Traktat ten zawierał podobne postanowienia jak poprzedni, ale wprowadził też kilka nowych zapisów, które miały na celu zapobieganie przyszłym konfliktom.
Podsumowując, stosunki polsko-tatarskie w latach 1684-1696 były okresem względnej stabilizacji po trudnych latach wojen i konfliktów. Traktaty pokojowe, które zostały podpisane między obiema stronami, przyniosły pewną stabilizację w stosunkach i uregulowały kwestie graniczne oraz handlowe. Mimo to, dochodziło do pewnych sporów i konfliktów, które zagrażały pokojowi na południowej granicy Polski. Stosunki między Polską a Tatarami pozostawały napięte, głównie z powodu zależności Tatarów od Turcji, która prowadziła wówczas wojnę z Polską.
Warto zwrócić uwagę, że stosunki polsko-tatarskie w XVII wieku były bardziej skomplikowane i złożone, a wiele konfliktów między obiema stronami miało związek z polityką międzynarodową i interesami sąsiednich mocarstw, takich jak Turcja i Rosja. W kontekście tych wydarzeń, okres względnej stabilizacji w latach 1684-1696 można postrzegać jako pozytywny krok w kierunku poprawy stosunków między Polską a Tatarami.
Podsumowując, stosunki polsko-tatarskie w latach 1684-1696 były okresem względnej stabilizacji po trudnych latach wojen i konfliktów. Traktaty pokojowe, które zostały podpisane między obiema stronami, przyniosły pewną stabilizację w stosunkach i uregulowały kwestie graniczne oraz handlowe. Mimo to, dochodziło do pewnych sporów i konfliktów, które zagrażały pokojowi na południowej granicy Polski. Stosunki między Polską a Tatarami pozostawały napięte, głównie z powodu zależności Tatarów od Turcji, która prowadziła wówczas wojnę z Polską.